„Ik had nooit iets te maken gehad met therapeuten, ik vond altijd dat een normaal mens daar niets te zoeken had. En ik was normaal, dus had er niets te zoeken. Uiteindelijk heeft mijn huisarts mij zover gekregen om toch contact op te nemen. Ik wist absoluut niet wat ik kon verwachten. Maar veel van de twijfels die ik had verdwenen al in het eerste gesprek. In no-time was ik met vragen geraakt en na afloop was ik behoorlijk aangeslagen. Maar toch had ik het gevoel: hier draait het om. Vervolgens heb ik ook nog enkele lange testen gedaan waarbij ik veel vragen moest beantwoorden. Wat daar uitkwam, was ook weer heftig. Maar het klopte allemaal wel. Vervolgens ben ik ruim twee jaar in therapie geweest, eerst wekelijks en later minder vaak. Het was niet makkelijk, maar het heeft mij wel geholpen. Ik kan het nu beter hebben als iets niet lukt of het niet gaat zoals ik wil. En ik word niet meer zo snel boos en reageer mij ook minder af op anderen. Ik ging eigenlijk omdat het op mijn werk niet goed ging. Dat gaat nu beter, maar uiteindelijk is vooral mijn huwelijk er beter door geworden."Dat was trouwens ook heel apart: soms kon het er heftig aan toegaan en er is heel wat afgehuild, maar soms werd er ook echt gelachen. Nu ik dit opschrijf en er weer aan terugdenk besef ik hoe bijzonder het eigenlijk was: een plek waar je zo eerlijk kunt zijn.
Ik mis het soms gewoon."