Psychotherapiepraktijk Carreira Y Lopez
Basis GGZ en Specialistische GGZ
De gezondheidszorg kost (veel) geld en de overheid is doorlopend bezig om te proberen de kosten te beteugelen, ook voor de GGZ (Geestelijke Gezondheids Zorg) hoewel die overigens amper 5 % van alle kosten van de gezondheidszorg in Nederland uitmaakt. In dat kader hebben in 2013 het kabinet en de Tweede Kamer besloten dat de ambulante GGZ wordt onderverdeeld in de Basis-GGZ en de Specialistische GGZ. De gedachte erachter is dat patiënten met relatief milde psychische klachten of psychische aandoeningen die relatief eenvoudig te behandelen en/of te verhelpen zijn in de Basis-GGZ worden behandeld. Alle overige klachten - dus de meer ernstige - komen terecht bij de Specialistische GGZ.
Als u een psychische klacht heeft of als uw huisarts vermoedt dat u een psychische aandoening heeft, dan kan hij u doorverwijzen naar de generalistische basis-ggz. De generalistische basis-ggz is bedoeld voor mensen met lichte tot matig ernstige psychische problemen. De behandeling is in beginsel kortdurend.
Een behandeling in de Specialistische-GGZ kan alleen worden gegeven door een psychotherapeut, een klinisch-psycholoog of een psychiater. Ook de behandeling in de S-GGZ wordt alleen vergoed na een schriftelijke verwijzing door uw huisarts. Behandelingen in de S-GGZ duren vrijwel altijd langer dan behandelingen in de Basis-GGZ en kunnen tot zelfs enkele jaren duren. Een behandeling kan zowel individueel zijn, als in een groep.
Cliënte 35-40 jaar:
„Ik had al eerder therapie gehad voordat ik hier begon. Ook nu begon ik met individuele therapie, maar al snel ben ik overgestapt naar een groep. Daar heb ik ruim 2 jaar in gezeten. In het begin vond ik het heel moeilijk en vroeg mij vaak af waar ik in terecht was gekomen. De eerste maanden heb ik eigenlijk alleen maar geluisterd en nauwelijks zelf wat gezegd. Pas later werd mij duidelijk dat dit vooral kwam door mijn weerstanden. Ik ben er nu uit en kan zeggen dat de groep een van de moeilijkste dingen was wat ik ooit heb gedaan, maar ook dat het het beste is wat ik in mijn leven heb ondernomen en heb meegemaakt. Ik ben echt veranderd. Voor ik met de groep begon liep ik iedere keer vast in mijn werk en in relaties. Ik begon telkens met goede moed, maar steeds liep ik vast en werd daar steeds hopelozer van. Ik weet nu beter wat mijn grenzen zijn en waar ik wel en waar ik beter niet aan kan beginnen. Vooral door de confrontaties in de groep (en met mijzelf) werd mij langzaam duidelijk hoe ik mijzelf steeds in zo’n moeilijke positie bracht en waar dat vandaan kwam. Ik noem het confrontaties, maar eigenlijk was het gewoon eerlijkheid: de groepsleden reageerden op wat ik zei en deed. Ik zal nooit vergeten dat toen ik eens zei dat ik niet boos was, de groepsleden langzaam begonnen te lachen. Eerst glimlachen en toen steeds harder (en het was geen uitlachen): ik was blijkbaar overduidelijk wel boos, maar had het zelf niet eens in de gaten.
Dat was trouwens ook heel apart: soms kon het er heftig aan toegaan en er is heel wat afgehuild, maar soms werd er ook echt gelachen. Nu ik dit opschrijf en er weer aan terugdenk besef ik hoe bijzonder het eigenlijk was: een plek waar je zo eerlijk kunt zijn.
Ik mis het soms gewoon."